Παιδικό βιβλίο

Σοφία Τσιάμη Γεννήθηκα σ’ ένα χωριό της Ημαθίας, το Μακροχώρι.
Ένα χωριό τόσο μακρύ όσο και το όνομά του.
Και δεν θα το πιστέψετε! Οι δρόμοι του έχουν αρχή αλλά δεν έχουν τέλος…
Μεγαλώνοντας, ένας απ’ αυτούς μ’ έφερε στην Αθήνα, τη μεγάλη πρωτεύουσα!
Ένιωσα μόνη και φοβισμένη, μα για καλή μου τύχη απέκτησα έναν πολύτιμο φίλο, τον Λόγο.
Τέσσερα χρόνια με φιλοξένησε στο σπίτι του, μία τεράστια έπαυλη με αμφιθέατρα, βιβλιοθήκες και διακριτικό τίτλο «Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών».
Ένα πρωί, όντας πλέον Φιλόλογος με βούλα και υπογραφή, πήρα τον δρόμο της επιστροφής.
Το σπίτι μου πλημμύρισε βιβλία: γραμματική, αρχαία τραγωδία, νεότερη και σύγχρονη ιστορία.
Ακολούθησε και η ξενόγλωσση παιδεία.
Μα σαν γεννήθηκαν τα δύο μου παιδιά, ανακάλυψα πόσο μοναδικά είναι τα παιδικά βιβλία –και ψέματα ή αλήθεια– και τα παραμύθια!
Τα πρώτα με οδήγησαν σε σεμινάρια γραφής. Τα δεύτερα σε σεμινάρια αφήγησης. Πρίγκιπες,
πριγκίπισσες, βασιλοπούλες, βασιλόπουλα, δράκοι, νεράιδες, ξωτικά, γοργόνες, πειρατές μού
χάρισαν απλόχερα μαγεία!
Έτσι, έγραψα την πρώτη μου ιστορία … και μετά τη δεύτερη… και μετά την τρίτη… και μετά την τέταρτη… και μετά την πέμπτη και μετά… η μαγεία συνεχίζεται!
Α! Ξέχασα να σας πω ότι στο μεταξύ άλλαξα πορεία κι απέκτησα καινούρια κατοικία!
Ζω, όχι μόνη μου πια, αλλά με τον άνδρα μου και τα δυο μας παιδιά στην Κουλούρα!
Ένα χωριό τόσο στρογγυλό, όσο και το όνομά του.
Και δεν θα το πιστέψετε!
Οι δρόμοι του είναι στρωμένοι με χρυσαφένιο σουσάμι και δεν έχουν ούτε αρχή ούτε τέλος…

Μαριλένα Αγγελίδου Γεννήθηκα στην Αυστρία, κάποια στιγμή μετακόμισα στη Γερμανία, μετά ταξίδεψα νότια, στη Θεσσαλονίκη, το ξανασκέφτηκα…, επέστρεψα στη Γερμανία, αλλά μου έλειψε ο ήλιος και η θάλασσα και ήρθα ξανά στην Ελλάδα, στην Αθήνα.
Ε, είπα να δοκιμάσω και μια άλλη ήπειρο και έτσι έμεινα στην Αμερική 5 χρόνια.
Τελικά, το μεσογειακό μου ταμπεραμέντο δεν με άφησε και… εγκαταστάθηκα στην Ελλάδα, μόνιμα!
Το πρώτο σημαντικό πράγμα που κράτησα στα χέρια μου ήταν μια μπάλα του μπάσκετ.
Ασχολήθηκα επαγγελματικά με το άθλημα δέκα χρόνια και μετά το άλλαξα… σε «ποντίκι», δουλεύοντας σε διαφημιστική εταιρεία.
Τώρα, κρατώντας πάντα και το «ποντίκι», το αλλάζω πού και πού με ξυλομπογιές, πινέλα και κάρβουνο…
Εικόνες, συναισθήματα και σκέψεις μεταμορφώνονται στο χαρτί και στον υπολογιστή.
Έτσι, δημιουργώ έναν δικό μου, μοναδικό κόσμο…
Θυμάστε τη Μαίρη Πόπινς;