Παιδικό βιβλίο

Γιάννης Διακομανώλης

Ο Γιάννης Διακομανώλης γεννήθηκε στη Νυρεμβέργη. Είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Εργάζεται ως δάσκαλος στη δημόσια εκπαίδευση. Κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στην Διοίκηση Σχολικών Μονάδων.
Διατηρεί τη στήλη «Εικονογράφοι» στη σελίδα «Ο Μαγικός Κόσμος του παιδικού βιβλίου» της ηλεκτρονικής εφημερίδας Kos Voice.
Το 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο του: Ο ρόλος του διευθυντή στην επίλυση προβλημάτων των σχολείων των απομακρυσμένων περιοχών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Το παραμύθι του Ένα αστέρι για μένα βρέθηκε το 2013 στην Βραχεία λίστα βραβείων του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου ενώ το βιβλίο του Χιονισμένη πλατεία βρέθηκε το 2017 στη βραχεία λίστα βραβείων του περιοδικού Ο Αναγνώστης.
Το 2019 τιμήθηκε για ανέκδοτο κείμενό του με Εύφημο Μνεία από τη Γυναικεία Λογοτεχνική συντροφιά.
Κυκλοφορούν 16 βιβλία του για παιδιά.
Από την ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗ κυκλοφορούν τα βιβλία του: Χιονισμένη πλατεία (2016), Έτοιμος; (2019), Δεν θα κοιμηθώ απόψε (2020).

Για επικοινωνία με τον συγγραφέα:
diakos81@hotmail.com

Μαρία Μανουρά Η Μαρία Μανουρά γεννήθηκε μια βαρυχειμωνιάτικη μέρα στην Αθήνα, αλλά προτιμά την άνοιξη. Τα κελαϊδίσματα τής θυμίζουν τον τόπο που αγάπησε πιο πολύ ως τώρα, το χωριό της στους πρόποδες της μαγευτικής Οίτης.
Όσο μεγάλωνε, όλοι της έλεγαν να γίνει γιατρός, αφού «τα ’παιρνε τα γράμματα»… Το ένστικτό της, όμως, την οδήγησε στην Αρχιτεκτονική του Ε.Μ.Π. Τώρα ξέρει πως ήταν σωστή επιλογή. Έμαθε κάτι πολύτιμο: πώς να οργανώνει το χάος, πώς να χτίζει από το μηδέν. Μα δεν ήταν αρκετό… Έλειπε το χρώμα.
Στα 24 χρόνια της συνειδητοποίησε αυτό που είπε ο Ιπποκράτης: «Ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» (κι ύστερα οι Λατίνοι: Ars longa, vita brevis). Μάλλον ήταν ο οιωνός της παιδικής ηλικίας… Έτσι πήρε την απόφαση να δοκιμάσει την τύχη της στον Τομέα της Ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Και το ταξίδι ξεκίνησε…
Από το 2014 εικονογραφεί παιδικά βιβλία. Νιώθει ευτυχής και ευγνώμων για τους άπειρους κόσμους που μπορεί πλέον να δημιουργήσει από την αρχή, χωρίς πολεοδομική άδεια και με την ακριβότερη πρώτη ύλη: το ανθρώπινο θυμικό.
Ίσως κάποτε γράψει δικά της βιβλία, ίσως όχι. Μερικά απογεύματα ονειρεύεται να στήσει μια βιοτεχνία παιχνιδιών. Κάθε παιγνίδι, λέει, θα έχει δικό του όνομα και δικό του ελάττωμα. Αισθάνεται πως το ωραίο ξεπερνά την όμορφη όψη και το ορθώς καμωμένο. Γι’ αυτό, πάλι, της αρέσουν οι ελεύθεροι άνθρωποι, ακόμη κι όταν είναι πολιορκημένοι. Κι αν της ζητήσεις μια συγκινητική λέξη, θα σου πει το «ευχαριστώ».
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Προς το παρόν…