Παιδικό βιβλίο

Παναγιώτης Δημητρόπουλος Γεννήθηκε την 1η Ιουνίου του 1976 στα Χανιά, αλλά έζησε ως και τα εφηβικά του χρόνια στην Αμαλιάδα. Είναι νυμφευμένος με την Κυριακή Σεραφειμίδου, Διοικητική υπάλληλο της ΕΡΤ, μαζί με την οποία απέκτησε ένα κοριτσάκι, την Καλλιόπη.
Το 1997 πέτυχε σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό των Ενόπλων Δυνάμεων και κατατάχθηκε με τον βαθμό του Λοχία στον Ελληνικό Στρατό, όπου υπηρετεί μέχρι τώρα με τον βαθμό πλέον του Αρχιλοχία (ΠΖ). Έλαβε μέρος σε ειρηνευτικές αποστολές στο Κόσοβο και για την προσφορά του αυτή τιμήθηκε με εύφημο μνεία από το ΝΑΤΟ, το ΥΠΕΘΑ και το ΓΕΣ.
Ενδιαφερόμενος για το συλλογικό καλό, υπήρξε το 2014 υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Χανίων και σήμερα είναι Γενικός Γραμματέας του Πολιτιστικού Συλλόγου Κοντοπούλων Κεραμειών. Αναπτύσσει, επίσης, πλούσια δράση στα κινήματα Γονέων του δήμου Χανίων και Παλλήνης Αττικής.
Ασχολείται με τη συγγραφή παιδικών ιστοριών, μεταξύ των οποίων εξέδωσε στην Ελληνοεκδοτική το βιβλίο Ο Μπαμπάς μου, ο ήρωάς μου. Πιστεύει ότι κανείς δεν γράφει, εάν δεν διαβάζει συνεχώς, γι? αυτό από το 2010 παρακολουθεί μαθήματα στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα στο Τμήμα Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ελληνικού Πολιτισμού.

Μαρία Μανουρά Η Μαρία Μανουρά γεννήθηκε μια βαρυχειμωνιάτικη μέρα στην Αθήνα, αλλά προτιμά την άνοιξη. Τα κελαϊδίσματα τής θυμίζουν τον τόπο που αγάπησε πιο πολύ ως τώρα, το χωριό της στους πρόποδες της μαγευτικής Οίτης.
Όσο μεγάλωνε, όλοι της έλεγαν να γίνει γιατρός, αφού «τα ’παιρνε τα γράμματα»… Το ένστικτό της, όμως, την οδήγησε στην Αρχιτεκτονική του Ε.Μ.Π. Τώρα ξέρει πως ήταν σωστή επιλογή. Έμαθε κάτι πολύτιμο: πώς να οργανώνει το χάος, πώς να χτίζει από το μηδέν. Μα δεν ήταν αρκετό… Έλειπε το χρώμα.
Στα 24 χρόνια της συνειδητοποίησε αυτό που είπε ο Ιπποκράτης: «Ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» (κι ύστερα οι Λατίνοι: Ars longa, vita brevis). Μάλλον ήταν ο οιωνός της παιδικής ηλικίας… Έτσι πήρε την απόφαση να δοκιμάσει την τύχη της στον Τομέα της Ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Και το ταξίδι ξεκίνησε…
Από το 2014 εικονογραφεί παιδικά βιβλία. Νιώθει ευτυχής και ευγνώμων για τους άπειρους κόσμους που μπορεί πλέον να δημιουργήσει από την αρχή, χωρίς πολεοδομική άδεια και με την ακριβότερη πρώτη ύλη: το ανθρώπινο θυμικό.
Ίσως κάποτε γράψει δικά της βιβλία, ίσως όχι. Μερικά απογεύματα ονειρεύεται να στήσει μια βιοτεχνία παιχνιδιών. Κάθε παιγνίδι, λέει, θα έχει δικό του όνομα και δικό του ελάττωμα. Αισθάνεται πως το ωραίο ξεπερνά την όμορφη όψη και το ορθώς καμωμένο. Γι’ αυτό, πάλι, της αρέσουν οι ελεύθεροι άνθρωποι, ακόμη κι όταν είναι πολιορκημένοι. Κι αν της ζητήσεις μια συγκινητική λέξη, θα σου πει το «ευχαριστώ».
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Προς το παρόν…