Παιδικό βιβλίο

Βασίλης Κάργας Ο Βασίλης Κάργας γεννήθηκε στο Αργυρό Ευβοίας και από το 1980 ζει στην Αλεξανδρούπολη. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας – Θράκης. Εργάσθηκε για πολλά χρόνια στο Γραφείο Τύπου της Νομαρχίας Έβρου και συνδιοργάνωσε 16 Πανελλήνια Δημοσιογραφικά Συνέδρια στη Σαμοθράκη. Εργάζεται ως δημοσιογράφος στη Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας και Ενημέρωσης. Έχει συνεργαστεί με εφημερίδες και περιοδικά της Θράκης, της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό Εξώπολις. Συνδιευθύνει την ιστοσελίδα artpress-παραμεθόριες ματιές στον πολιτισμό (http://artpress.sundaybloody.com).
Έχει βραβευθεί από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών Μακεδονίας – Θράκης με το βραβείο «Μαρκίδες Πούλιου» για την πολύπλευρη προσφορά του στη δημοσιο­γραφία της περιφέρειας.
Από τον εκδοτικό οίκο ΛΙΒΑΝΗ κυκλοφορεί το έμμετρο παραμύθι του Η Παράξενη παρέα του Ορφέα, το οποίο έγινε παιδική όπερα από το Δημοτικό Ωδείο Αλεξανδρούπολης.
Είναι παντρεμένος και στον ελεύθερο χρόνο του σκαρώνει παραμύθια με την εξάχρονη κόρη του, την Ευαγγελίνα.

Μαρία Μανουρά Η Μαρία Μανουρά γεννήθηκε μια βαρυχειμωνιάτικη μέρα στην Αθήνα, αλλά προτιμά την άνοιξη. Τα κελαϊδίσματα τής θυμίζουν τον τόπο που αγάπησε πιο πολύ ως τώρα, το χωριό της στους πρόποδες της μαγευτικής Οίτης.
Όσο μεγάλωνε, όλοι της έλεγαν να γίνει γιατρός, αφού «τα ’παιρνε τα γράμματα»… Το ένστικτό της, όμως, την οδήγησε στην Αρχιτεκτονική του Ε.Μ.Π. Τώρα ξέρει πως ήταν σωστή επιλογή. Έμαθε κάτι πολύτιμο: πώς να οργανώνει το χάος, πώς να χτίζει από το μηδέν. Μα δεν ήταν αρκετό… Έλειπε το χρώμα.
Στα 24 χρόνια της συνειδητοποίησε αυτό που είπε ο Ιπποκράτης: «Ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» (κι ύστερα οι Λατίνοι: Ars longa, vita brevis). Μάλλον ήταν ο οιωνός της παιδικής ηλικίας… Έτσι πήρε την απόφαση να δοκιμάσει την τύχη της στον Τομέα της Ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Και το ταξίδι ξεκίνησε…
Από το 2014 εικονογραφεί παιδικά βιβλία. Νιώθει ευτυχής και ευγνώμων για τους άπειρους κόσμους που μπορεί πλέον να δημιουργήσει από την αρχή, χωρίς πολεοδομική άδεια και με την ακριβότερη πρώτη ύλη: το ανθρώπινο θυμικό.
Ίσως κάποτε γράψει δικά της βιβλία, ίσως όχι. Μερικά απογεύματα ονειρεύεται να στήσει μια βιοτεχνία παιχνιδιών. Κάθε παιγνίδι, λέει, θα έχει δικό του όνομα και δικό του ελάττωμα. Αισθάνεται πως το ωραίο ξεπερνά την όμορφη όψη και το ορθώς καμωμένο. Γι’ αυτό, πάλι, της αρέσουν οι ελεύθεροι άνθρωποι, ακόμη κι όταν είναι πολιορκημένοι. Κι αν της ζητήσεις μια συγκινητική λέξη, θα σου πει το «ευχαριστώ».
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Προς το παρόν…