Παιδικό βιβλίο

Ειρήνη Πουλάκου Κάποια πρωτομαγιά άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου στον κόσμο.
Οι μυρωδιές της άνοιξης με τύλιξαν και με παρότρυναν ν’ αγαπήσω την φύση. Η ομορφιά της με έκανε να μην αποχωρίζομαι εύκολα το μολύβι μου… Μου άρεσε να γράφω και να ζωγραφίζω. Γέμιζα, λοιπόν σελίδες, χαρτιά που με ταξίδευαν σε έναν άλλο κόσμο, που έδειχνε ομορφότερος από αυτόν που ζούσα. Και προσπαθούσα να βάζω σ’ αυτόν τον κόσμο τα παιδιά, να τους ανοίγω παράθυρα, για να τον βλέπουν.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια μάθαινα καινούρια πράγματα. Άρχισα να ακούω τη γαλλική γλώσσα και την αγάπησα όπως τη δική μου. Μαθαίνοντάς την, ταξίδευα μαζί της και αργότερα ήθελα να παρασύρω και τους μαθητές μου να κάνουν το ίδιο, χωρίς να σταματούν.
Έτσι κυλούσε η ζωή μου… με την αγάπη της μάθησης και των παιδιών. Και μια μέρα έφερα στον κόσμο το δικό μου παιδί, ένα κορίτσι που είναι το ομορφότερο δώρο που μου χαρίστηκε.

Μαρία Μανουρά Η Μαρία Μανουρά γεννήθηκε μια βαρυχειμωνιάτικη μέρα στην Αθήνα, αλλά προτιμά την άνοιξη. Τα κελαϊδίσματα τής θυμίζουν τον τόπο που αγάπησε πιο πολύ ως τώρα, το χωριό της στους πρόποδες της μαγευτικής Οίτης.
Όσο μεγάλωνε, όλοι της έλεγαν να γίνει γιατρός, αφού «τα ’παιρνε τα γράμματα»… Το ένστικτό της, όμως, την οδήγησε στην Αρχιτεκτονική του Ε.Μ.Π. Τώρα ξέρει πως ήταν σωστή επιλογή. Έμαθε κάτι πολύτιμο: πώς να οργανώνει το χάος, πώς να χτίζει από το μηδέν. Μα δεν ήταν αρκετό… Έλειπε το χρώμα.
Στα 24 χρόνια της συνειδητοποίησε αυτό που είπε ο Ιπποκράτης: «Ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» (κι ύστερα οι Λατίνοι: Ars longa, vita brevis). Μάλλον ήταν ο οιωνός της παιδικής ηλικίας… Έτσι πήρε την απόφαση να δοκιμάσει την τύχη της στον Τομέα της Ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Και το ταξίδι ξεκίνησε…
Από το 2014 εικονογραφεί παιδικά βιβλία. Νιώθει ευτυχής και ευγνώμων για τους άπειρους κόσμους που μπορεί πλέον να δημιουργήσει από την αρχή, χωρίς πολεοδομική άδεια και με την ακριβότερη πρώτη ύλη: το ανθρώπινο θυμικό.
Ίσως κάποτε γράψει δικά της βιβλία, ίσως όχι. Μερικά απογεύματα ονειρεύεται να στήσει μια βιοτεχνία παιχνιδιών. Κάθε παιγνίδι, λέει, θα έχει δικό του όνομα και δικό του ελάττωμα. Αισθάνεται πως το ωραίο ξεπερνά την όμορφη όψη και το ορθώς καμωμένο. Γι’ αυτό, πάλι, της αρέσουν οι ελεύθεροι άνθρωποι, ακόμη κι όταν είναι πολιορκημένοι. Κι αν της ζητήσεις μια συγκινητική λέξη, θα σου πει το «ευχαριστώ».
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Προς το παρόν…