Παιδικό βιβλίο

Κωνσταντίνα Φραντζεσκάκη Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο όμορφο Ρέθυμνο. Από μικρή ήμουν πεισματάρα και προσπαθούσα πάντα μέχρι να καταφέρω ό,τι έβαζα στο κεφάλι μου. Αγαπούσα τα Mαθηματικά, έλυνα με τις ώρες ασκήσεις, γιατί μου άρεσε να σκέφτομαι διαφορετικά, να ανοίγω το μυαλό μου… κι ενώ ήθελα να γίνω Μαθηματικός, κατέληξα Νηπιαγωγός… Και θα μου πείτε: συνδυάζονται τελικά αυτά τα δύο; Και θα σας πω: μα φυσικά! Μία νηπιαγωγός χρειάζεται ανοιχτό μυαλό, που να επινοεί, να φαντάζεται και να δημιουργεί, όπως ακριβώς κάνουν και τα μικρά παιδιά. Έτσι, λοιπόν άρχισε η δημιουργία…
Η πρώτη ιστορία που έγραψα ήταν στο πανεπιστήμιο. Τότε ήταν που ανακάλυψα πόσο αρέσουν οι ιστορίες μου και, παράλληλα, κατάλαβα πόσο αρέσει σε μένα την ίδια να γράφω, να εκφράζομαι και, τελικά, να δημιουργώ πλοκή με ό,τι θέλω να πω. Αφού τελείωσα τη σχολή, έκανα δύο μεταπτυχιακά, μιας και μου αρέσει να μαθαίνω συνεχώς, να εξελίσσομαι. Σε αυτό το διάστημα, ήταν και η πρώτη φορά που μπήκα στη «δική μου» τάξη. Τότε ήταν που γνώρισα για τα καλά τον κόσμο των παιδιών. Έναν υπέροχο κόσμο, γεμάτο αγάπη, καλοσύνη, ανεμελιά και αυθορμητισμό. Αυτόν τον κόσμο αγαπώ και σε αυτόν θέλω να ανήκω…, γι’ αυτό είναι πια ξεκάθαρο για μένα… Δεν θα μπορούσα να κάνω πιο όμορφο επάγγελμα! Όσο για τις ιστορίες μου συνεχίζουν… και πάντα κρύβουν λίγη μαγεία ή πολύ, κανείς δεν ξέρει… Εξάλλου, η ίδια η ζωή από μόνη της δεν είναι μαγική;

Μαρία Μανουρά Η Μαρία Μανουρά γεννήθηκε μια βαρυχειμωνιάτικη μέρα στην Αθήνα, αλλά προτιμά την άνοιξη. Τα κελαϊδίσματα τής θυμίζουν τον τόπο που αγάπησε πιο πολύ ως τώρα, το χωριό της στους πρόποδες της μαγευτικής Οίτης.
Όσο μεγάλωνε, όλοι της έλεγαν να γίνει γιατρός, αφού «τα ’παιρνε τα γράμματα»… Το ένστικτό της, όμως, την οδήγησε στην Αρχιτεκτονική του Ε.Μ.Π. Τώρα ξέρει πως ήταν σωστή επιλογή. Έμαθε κάτι πολύτιμο: πώς να οργανώνει το χάος, πώς να χτίζει από το μηδέν. Μα δεν ήταν αρκετό… Έλειπε το χρώμα.
Στα 24 χρόνια της συνειδητοποίησε αυτό που είπε ο Ιπποκράτης: «Ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» (κι ύστερα οι Λατίνοι: Ars longa, vita brevis). Μάλλον ήταν ο οιωνός της παιδικής ηλικίας… Έτσι πήρε την απόφαση να δοκιμάσει την τύχη της στον Τομέα της Ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Και το ταξίδι ξεκίνησε…
Από το 2014 εικονογραφεί παιδικά βιβλία. Νιώθει ευτυχής και ευγνώμων για τους άπειρους κόσμους που μπορεί πλέον να δημιουργήσει από την αρχή, χωρίς πολεοδομική άδεια και με την ακριβότερη πρώτη ύλη: το ανθρώπινο θυμικό.
Ίσως κάποτε γράψει δικά της βιβλία, ίσως όχι. Μερικά απογεύματα ονειρεύεται να στήσει μια βιοτεχνία παιχνιδιών. Κάθε παιγνίδι, λέει, θα έχει δικό του όνομα και δικό του ελάττωμα. Αισθάνεται πως το ωραίο ξεπερνά την όμορφη όψη και το ορθώς καμωμένο. Γι’ αυτό, πάλι, της αρέσουν οι ελεύθεροι άνθρωποι, ακόμη κι όταν είναι πολιορκημένοι. Κι αν της ζητήσεις μια συγκινητική λέξη, θα σου πει το «ευχαριστώ».
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Προς το παρόν…